Artemis Kubala

Strijd voor inclusiviteit

Voor velen onder jullie is ze een oude bekende, maar we willen de andere zeker niet de kans ontnemen om kennis te maken met deze “straffe madam”. Maar vooraleer we echt van start gaan.. Hoe spreken we je naam correct uit?

Artemis. Met de nadruk op de ‘a’ en een korte ‘e’. Veel mensen zeggen het andersom en dat vind niet erg, maar ik denk altijd, als ik het niet zeg kunnen de mensen het ook niet weten.

Please continue…

Ik ben van opleiding juriste, specialisatie internationaal en Europees recht. Sinds kort ben ik beleidsmedewerker bij de Vrouwenraad. Ik ben er sterk van overtuigd dat een sa­menleving enkel maar toekomstbestendig is (‘veerkrach­tig’ is) wanneer ze inclusief is. Vanuit deze overtuiging doe ik wat ik doe , zowel professioneel als in m’n vrijwilliger­sengagement. Zo ben ik in mijn vrije tijd ook covoorzitter bij LEVL, bestuurder bij Wisper en “change maker” bij The Shift. Mijn eerste job in België was trouwens die van edu­catief medewerker bij AIF+, dus ik vind het een hele eer om een interview te mogen doen voor in de La Voce.

Eerste job in België? Dus je hebt ook in het buitenland gewerkt?
Mijn allereerste job was in de bezette Palestijnse gebieden als legal researcher. Eenmaal terug in België dacht ik dat als ik zelf niet zou reizen, dan wil ik een job waarin de we­reld naar mij kwam. Dat lukte bij AIF+ zeker , dus dat was de juiste premisse om daar aan de slag te gaan.

Daarna ben ik aan de slag gegaan als projectmanager bij Blender vzw. Ik was vooral bezig rond inclusie op de Vlaamse arbeidsmarkt, ondernemerschap als katalysator voor een inclusieve samenleving en transitie van de werk­omgeving in een leeromgeving.

Je werkt nu bij de Vrouwenraad. Hoe ben je daar te­rechtgekomen?
Eigenlijk heel toevallig, ik werkte heel graag bij Blenders vzw. Maar ik stond een beetje op de splitsing. Het begon comfortabel te voelen en ik zoek altijd een beetje het oncomfortabele op om te kunnen blijven groeien. Ik zag dat Heidi Degerickx bij de Vrouwenraad zou vertrekken en dat zij een opvolger zocht. Ik heb wel nog lang getwijfeld, maar ben er uiteindelijk voor gegaan.

Wat doe je precies bij de Vrouwenraad?
Ik ben er beleidsmedewerker Armoede en Welzijn.

Concreet coördineer ik hier twee projecten. Eentje ge­naamd het “MIRIAM project”, waarin we samen met case managers bij zes ocmw’s bekijken hoe alleenstaande

moeders in armoede elkaar kunnen empoweren zodat ze meer grip op het leven krijgen. Daarnaast coördineer ik 15 lokale projecten die werken rond menstruatiearmoede. In België is het dus nog altijd de realiteit dat mensen die menstrueren niet altijd het geld hebben om de passende middelen te kopen. Terwijl menstrueren gewoon aan de basis ligt van de ganse maatschappij . Het is heel vreemd dat alleen mensen die menstrueren de kosten moeten dragen.

Het thema armoede gaat breed, maar wat betekent armoede concreet voor jou anno 2021?
Dat is een hele goeie vraag. Armoede heeft echt te maken met schaarste zowel materieel, maar ook qua kennis en vaardigheden. De kern is geldgebrek. Dat heeft impact op verschillende levensdomeinen. Geld is eigenlijk een beetje de toegangspoort in onze maatschappij om iets te kunnen doen.

We zien veel (intergenerationele) armoede, hoe kunnen we dit oplossen denk jij?
Ik denk dat een deel van de oplossing zou kunnen liggen in het niet langer heilig geloven in responsabilisering.

Heel vaak worden de mensen in armoede in een hokje geduwd: “je moet je verantwoordelijkheid nemen”. We moeten dingen anders doen. Als iemand in armoede leeft, dan faalt niet die inidividu, dan faalt de hele samenleving. We hebben allemaal een verantwoordelijkheid. Beleid­smakers maar ook mensen die geen (geld)tekort ervaren.

Als ik teveel heb, dan heeft iemand die tekort heeft recht op mijn teveel. Zo eenvoudig is dat. En als onze overhe­den falen om deze plichten en rechten die wij als mensen onderling hebben, te regelen, dan moeten wij zelf een manier vinden. Dat staat trouwens helemaal los van altruïsme.

AIF+ heb je nooit volledig achter je kunnen laten. Je bent al jaren actief in een aangesloten vereniging ge­naamd Malubimpa, kun je daar wat over vertellen?
Malubimpa betekent “het gaat goed” in het Tshiluba (een lokale taal in de Democratische Replubliek Congo). Malubimpa is de lokale Welzijnsscha­kel Malle-Zoersel. We brengen mensen bij elkaar – oudkomers en nieuwko­mers – zodat ze elkaar leren kennen en van daaruit elkaar kunnen ondersteu­nen. We organiseren met Malubimpa conversatietafels om het Nederlands te oefenen, huiswerkbegeleiding, be­geleiding op zoek naar werk, naar een woning, thematische avonden, ont­spanning (o.a. zaalvoetbal, zwemmen, uitstappen,..). We zullen net zo lang actief blijven tot iedereen op de vraag ‘Hoe gaat het met je?’ – antwoordt met ‘Malubimpa: Het gaat goed.’

Je bent sinds kort ook covoorzitter van LEVL, wat doe je daar? Waar staat LEVL voor?
Klopt, samen met Ferki Hoti ben ik sinds deze zomer covoorzitter van LEVL, de opvolger van het Minderheden­forum. Een netwerkorganisatie die als doel heeft om gelijke toegang en op­portuniteiten te creëren voor iedereen op vlak van werk, onderwijs, wonen, beleidsparticipatie. Twee thema’s zijn daarom ook cruciaal om dit doel te realiseren, nl. de actieve inzet tegen racisme, discriminatie en genuanceer­de beeldvorming. Onze slagzin “op niveau van verbinding” bestaat niet uit holle woorden, maar doelt heel concreet op de ‘samen’ in de samenle­ving, op de ‘samen-redzaamheid’ die nodig is zodat ‘toekomst’ iets is voor iedereen.

Ik hoorde onlangs Aarnout Lanckriet, coördinator aanwervingsacties voor inclusieve ondernemen en deel van het LEVL team, iets moois zeggen: mensen met een migratieachtergrond kunnen echt wel zelf hun weg vinden, maar de voorwaarde is wel dat er voor hen evenveel deuren open gaan als voor mensen zonder migratieachter­grond. Wat ik samen met Ferki vooral wil doen binnen LEVL, is een bestuur vormen dat als klankbordgroep fun­geert voor het geweldige team: een 20-tal collega’s met tonnen expertise en doorzettingsvermogen. We willen een ‘trampoline’ zijn: waar ideeën, plan­nen, vragen een eerste keer botsen zodat ze daarna veel hoger springen.

Twee kerngedachten leiden ons hierin: mindful zijn voor het feit dat we staan op schouders van reuzen – AIF+ en andere federaties staan immers aan de wieg van het Minderhedenforum dat nu doorgroeide tot LEVL – en aan kennisdemocratisering doen, netwerk­gewijs sociaal kapitaal opbouwen, uitbreiden, onderhouden.

Wat ons daarnaast als bestuurders ook drijft, is hoe belangrijk het is dat eenie­der op een positieve manier haar/hun/zijn identiteit mag en kan ontwikkelen.

Het is belangrijk dat je je eigen iden­titeit vormgeeft op basis van waar je voor staat, waar je voor gaat. Niet als reactie op wat anderen van je denken, als ontkrachting van vooroordelen, als tegenstelling van hoe je niet bent.

Kan je daar een voorbeeld van ge­ven? Als vrouw die een hoofddoek draagt – hoe zou jij je dan niet of net wel voorstellen?
Goede vraag. Als ik bijvoorbeeld denk aan vooroordelen die er bestaan over de hoofddoek – je zou ervan verschie­ten hoeveel witte feministen bv nog denken dat vrouwen met een hoofd­doek moeten worden ‘bevrijd’… Wel ik ga me niet voortsellen als “Ik ben Artemis, ik ben geëmancipeerd en erg onafhankelijk en zelfstandig.”. Dat zou enkel maar een opbouw zijn van mijn eigen identiteit als antwoord op heer­sende vooroordelen. Dan internaliseer ik die als het ware. Ik vertel veel liever waar ik in geloof, waar ik voor sta, wie of wat me inspireert.

Nu je me deze vraag zo stelt merk ik dat ik mezelf eigenlijk nooit voorstel aan de hand van mijn geloof, terwijl dat wel een grote rol speelt in mijn leven uiteraard. Als ik een poging zou doen, dan zou ik mezelf als volgt uit­leggen: Ik ben Artemis Kubala, ik ben ervan overtuigd dat een toekomstbe­stendige samenleving enkel maar een inclusieve samenleving kan zijn. Het eerste woord van de Koran, ‘Iqra’ is heel bepalend voor hoe ik in het leven sta. Het betekent ‘lees!’ en houdt voor mij ook ‘bevraag, neem niet zomaar aan voor waar, onderzoek!’ in. Er is een passage in de Koran waar de

engelen aan God vragen waarom Hij de mensen heeft geschapen – zij zullen toch enkel maar oorlog voeren en alles kapot maken.. Het feit dat deze passa­ge is opgenomen in de Koran wilt toch zeggen dat vragen stellen goed is, dat dat iets is dat we altijd moeten doen: ons dingen afvragen, waarom zijn we hier, waar willen we naartoe,..

Enfin, dit is een eerste poging uit de losse pols – ik voel een fijne groepsoe­fening met een methodiek opkomen..!

Ah, misschien ook nog fijn om mee te geven: binnenkort lanceren we met LEVL een publieke oproep voor nieuwe bestuursleden, en kunnen we ons be­stuur hopelijk aanvullen met nog meer inspirerende profielen.. Hou onze website dus maar in de gaten!

15-10-2021