Divine Diangan

We zijn allemaal gelijk, het zijn de tradities die ons verrijken en ons divers maken

Aicha kwam zich bij mij aanmelden met haar CV. Tijdens onze kennismaking zag ik op het CV van Aicha dat zij sinds 2020 niet meer gewerkt had. Eerste vraag dus, als Jobcoach,: “Wat heb jij sindsdien gedaan?” Ik stelde  vast dat Aicha heel zenuwachtig was, ze kon haar haar been niet stilhouden. Uiteindelijk kwam het antwoord, ‘Ik was in Vorst’.. Bon, voor mij is Vorst groot, en dus was mijn volgende vraag ‘Wat heb je voor werk gedaan in Vorst?’. Maar toen kwam het pijnpunt… ‘Ik zat in de gevangenis’. Ja, dat is inderdaad ook een realiteit.

Nu, voor mij kwam Aicha over als een actieve jongedame, een goede werker en ook iemand met een goed hart. Een tijd later kon ik kandidaten aanbieden voor inpakwerk. Ik dacht aan Aicha, maar zij had hier in geen ervaring. Zij had immers altijd gepoetst, maar ik zag in Aicha ook een goede inpakster. Tijdens het telefoongesprek met Aicha vroeg ik daarom, ‘Heb jij nooit inpakwerk gedaan?’ Immers dan kon ik in haar CV verwijzen naar reeds opgedane ervaring.

Wat bleek, Aicha had  in ‘Vorst’ inpakwerk gedaan en net van voeding, iets wat interessant was voor mijn vacature..! De lege periode van ‘Vorst’ werd dus ingevuld door ‘inpakwerk in een naburige gemeente’…  Met andere woorden, ook al werd het CV wat ‘aangepast’, de jobinhoud en de verworven vaardigheden waren wel correct!

Ik besefte toen eigenlijk niet dat,  voor Aicha , enerzijds het stigma ‘Vorst’ wegviel en dat zij zich anderzijds enorm gesteund voelde door mijn geloof in haar competenties. Ook het feit dat ik niet bleef hangen aan ‘Vorst’ (aan de ‘gevangenis’ dus), maar vooruit keek en haar mijn volle vertrouwen schonk, gaf Aicha blijkbaar een geweldige boost aan energie én zelfvertrouwen.

Enkele weken later kreeg ik een prachtig spraak berichtje van Aicha op WhatsApp, met daarop gedurende minstens 1 minuut: ‘Danielle merci, merci, mille fois merci, je ne vais jamais t’oublier, … ‘ J’ai trouve un travail dans une crèche pour l’entretien’.

Ik bel Aicha op om haar uiteraard eerst en vooral hartelijk te feliciteren voor haar werk, maar ik vroeg ook, ‘He Aicha, jij hebt werk gevonden, en jij feliciteert mij, maar ik heb dat werk niet gevonden voor jou. Waarom feliciteer jij mij?’

En dan hoorde en leerde ik iets heel moois: ‘Danielle, ça n’est pas grâve que tu n’as pas trouvé du travail pour moi’.. Ik dacht, ‘help, ik ben toch niet geslaagd in mijn opzet…?’, maar zij vervolgde, ‘mais Danielle je sentais, dès le premier moment de notre entretien, que tu avais confiance en moi, et avec mon nouveau CV, j’avais le courage et l’énergie pour postuler…  !’

Hewel, ik kan nog altijd genieten van dat prachtig berichtje van Aicha op mijn gsm! Ook is het een prachtige les; geloven in iemand kan mensen zoveel energie geven, en… moeilijk is dat niet. Je openzetten voor de mens met al zijn/haar talenten en samen vooruitkijken en niet blijven hangen in het verleden, daarmee kan je bergen verzetten.

Als ik nu de volgende berichtjes van Aicha hoor op WhatsApp, waarin zij mij vertelt van haar werk, dan hoor ik nu de stem van een ander persoon, namelijk de stem van iemand die niet meer stil en bang praat als een muisje, maar van iemand die weer sterk geworden is, van iemand die gelooft in zichzelf.

Dus, een dikke merci van mij aan Aicha! Zij heeft mij een mooi inzicht gegeven: ‘Gewoon’ geloven in elkaar en elkaar versterken. Wij hebben elkaar immers zo hard nodig!

Danielle , Jobhunter/ Jobcoach AIF+ , Brussel

14-04-2022